De Stichting dankt haar naam aan een kleine jongen, die wij in 2006 hebben ontmoet. Augustin woonde in het dorpje Soimus met zijn vader en moeder en zes broers en zussen. Omdat de ouders geestelijk niet in staat waren hun kinderen goed op te voeden, waren ze vooral op zichzelf  aangewezen. De straat was hun thuis en de kinderen moesten maar zien hoe ze de dag doorbrachten.

Gelukkig was er een zuster van de plaatselijke kerk die hen zo goed mogelijk probeerde op te vangen. Wij hadden van huis kleding meegenomen in precies de juiste maten (zagen wij als leiding van God), en wat speelgoed. De kleding hebben wij naar die zuster gebracht om het uit te delen.

Toen wij bij dit gezin kwamen, en je de gezichtjes zag, waar zoveel nood en verdriet in opgesloten lag, raakte ons dit diep.Terughoudend en schuchter als ze waren, bleven ze op een afstand staan, totdat het speelgoed tevoorschijn kwam en de zuster de kleding gaf. Hun gezichtsuitdrukking veranderde op slag, en met name de blik in de ogen van Augustin, heel aangrijpend.

Zo triest als hij eerst keek, zo straalde zijn gezichtje ineens! Hij begon onmiddellijk met de duploblokken te spelen, die hij zojuist gekregen had.Dat gun je toch alle kinderen, een leven waarin ze kunnen spelen en plezier hebben. Kortom dat ze gewoon onbezorgd kind kunnen zijn. Deze ontmoeting in 2006 was de aanzet tot de uiteindelijke oprichting van onze stichting.